Rowerem przez świat

Bardzo lubię swój rower - to wyznanie rozśmieszyło ostatnio mojego Narzeczonego jak mało co, a tymczasem jest prawdziwe. Lubię swój rower, to moje oczko w głowie. Choć cały czas brakuje mu jeszcze do doskonałości (czyt.wciąż nie ma koszyka). Mam go od pół roku, bo pewnego dnia postanowiłam wysiąść z tramwaju i przesiąść się na dwa kółka. Zresztą patrząc na ulice, nie ja jedna. Jazda na rowerze ma wiele zalet, ale ma też jedną podstawową wadę - innych ludzi. 

Jazda na rowerze jest przyjemna. Nie stoisz w korkach, masz gdzie zaparkować, rower zawsze jest na czas, dotleniasz organizm, chłoniesz witaminę D, opalasz twarz, spalasz kalorię, podziwiasz widoki. Wszystko super do momentu kiedy nie trafisz na...pieszego, ewentualnie kierowcę. O tym, że kierowcy nie szanują cyklistów nie będę pisać, bo nie chcę sobie podnosić ciśnienia. Jesteśmy takimi samymi uczestnikami ruchu, tylko że na dwóch kółkach lepiej widać przewinienia kierowców, którzy przecież tak często są nieomylni. 

Jednak bardziej niż kierowcy irytujący są piesi, bo przecież "na rowerze to się jedzie ulicą". Okej, jedzie się ulicą pod warunkiem, że są ku temu warunki i nie ma korków. Bardzo często spotykam się z sytuacją, gdzie nie da się "ominąć" korka blisko prawego krawężnika na jezdni, ponieważ kierowcy stoją jak chcą, jeden bliżej prawej inny dalej. Co wtedy ma zrobić cyklista? Jeździć slalomem między samochodami? Nie, wjeżdża na chodnik. Rozumiem, że to może denerwować ale tylko w momencie kiedy ktoś nie stosuje się do zasad. Ja, wjeżdżając na chodnik, zawsze ustępuje miejsca pieszym i nie czekam aż któryś mnie przepuści. Gdy trzeba, zsiadam z roweru i go prowadzę. Kiedy ktoś mnie przepuszcza ładnie z uśmiechem, dziękuje. Nawet kodeks ruchu drogowego wyraźnie mówi, że gdy nie ma wydzielonej ścieżki rowerowej, cyklista ma prawo jechać po chodniku, ale uważając na pieszych. 

Tak więc (nie zaczyna się zdania od "więc") jadę sobie po chodniku i słyszę; "z tym rowerem to na ulicę", "jeżdżą jak chcą", " po chodniku się chodzi, a nie jeździ rowerem". I tylko dlatego, że jestem dobrze wychowana ci wszyscy piesi ( z całym szacunkiem do starszych, ale zazwyczaj to oni mają najwięcej do powiedzenia) nie usłyszą co o nich i o ich komentarzach, myślę. Bo inaczej już dawno bym to zrobiła. 

A teraz inna sytuacja moi drodzy piesi. Kto z Was nigdy w życiu nie szedł ścieżką rowerową, co? Ręka do góry. No właśnie. Ludzie się wkurzają, bo rowerzysta jedzie po chodniku, a ile razy  ja, zresztą podejrzewam, że nie tylko ja miałam sytuację, gdzie ktoś szedł ślimaczym tempem po ścieżce i słysząc dzwonek jeszcze fukał, że ktoś w ogóle ma czelność dzwonić na niego dzwonkiem. I tym się właśnie różnimy. Cyklista jadąc po chodniku uważa na pieszych i nie komentuje ich głupiego gadania pod nosem (mówię oczywiście na swoim przykładzie, ale wierzę że jest więcej takich osób), a pieszy spacerując sobie po ścieżce rowerowej oburza się, że zwraca się mu uwagę i trąbi.I wtedy się nie pamięta co się mówiło o rowerzyście. A przecież "chodzi się po chodniku", więc ja nie rozumiem oburzenia. 

I tu po raz kolejny potwierdza się zdanie, że punkt widzenia zależy od punktu siedzenia. Bo zależy w jakim miejscu jesteśmy, taką przyjmujemy postawę. Życzę wszystkim komentatorom i znawcom kodeksu ruchu drogowego żeby wsiedli na rower i trafili na takie sytuację i na chodniku i na ścieżce rowerowej. Zobaczymy jak zmieni się ich punkt widzenia. Bo w społeczeństwie nie chodzi o nic innego tylko o odrobinę wzajemnego szacunku i zrozumienia. 

A Wy? Jeździcie na rowerze czy wolicie inny środek transportu?