kobieta dość doskonała

Być kobietą nie jest łatwo. Wiedzą o tym od lat nasi przodkowie i wie o tym też Kaśka. Dziewczyna z trzema włosami na krzyż, farbowanymi na wszystkie kolory świata i z "chłopięcym" chodem.Z samymi cztery plus zamiast pięć na świadectwie i wrodzonym kompleksie niższości. Gnębiona przez matkę, po uszy zakochana w Hanzim, nienawidząca Elki Kozior i ciotki. Zwykła dziewczynka, nastolatka, kobieta, matka Polka, jedna z nas. Dążąca uparcie do bycia doskonałą.

Nie od dziś wiadomo, że mężczyźni mają łatwiej, a ich rola często ogranicza się tylko do zarabiania pieniędzy. Przekonuje o tym znana felietonistka i feministka Sylwia Kubryńska w swojej najnowszej książce."Kobieta dość doskonała" to pozycja o kobietach i dla kobiet. Na pierwszy rzut oka obowiązkowa pozycja dla każdej z nas. Rozpoczyna się złotymi radami z amerykańskiego poradnika z 1955 roku; bądź uśmiechnięta, ładna, zadbaj o dom, ugotuj obiad. Przyznam szczerze, że po przeczytaniu dopiska "Dziś do powyższych zasad doszedł nam jeszcze ośmiogodzinny dzień pracy. reszta bez zmian" stwierdziłam: tak! muszę przeczytać. 

Autorka pisząca w narracji pierwszoosobowej opowiada historię Kasi. Jej dzieciństwo, dorastanie, brak ojca czy matkę, która zamiast chwalić - gnębi córkę. Dziewczyna przez trudne doświadczenia z przeszłości jest niejako skrzywiona i naznaczona brakiem zdolności w kontaktach damsko-męskich oraz niską samooceną. Kubryńska otwarcie mówi, że chłopczykom więcej wolno. Mogą bez wstydu mówić o swoich boleściach "ała, moje jaja", mogą się bić i są lepszymi dziećmi niż dziewczynki, które na starcie są skreślone przez...miesiączkę jako główny powód do wstydu. Potem autorka przechodzi przez kolejne etapy rozwoju młodej Kasi. Dorastanie, bycie w związku, bycie mamą czy kobietą sukcesu. Wspomina nawet babcie, które odegrały w jej życiu różne role. Zabieg ukazania bohaterki w różnym czasie i sytuacji powoduje, że każda z czytelniczek, nie zależnie od wieku może się z nią identyfikować. I choć książka adresowana jest do WSZYSTKICH kobiet, nie sądzę żeby wszystkie chciały się z nią identyfikować. 

Portret kobiety jaki stworzyła autorka bardziej przypomina zatwardziałą feministkę niż kobietę XXI wieku. Kasia to dziewczyna z niską samooceną, która ciągle narzeka i marudzi. Za wszystkie swoje niepowodzenia życiowe obwinia mężczyzn, których nigdy w jej życiu tak naprawdę nie było - nawet ojciec ją zostawił. Gdy jednak już jest w związku, przez swoje ciągłe wątpliwości i pytania czy on aby na pewno ją kocha nie potrafi mężczyzny utrzymać przy sobie. Wszystkie sytuacje, które stawia przed nią los, traktuje jak wyzwanie; praca, dom, rodzina, którym jeśli nie podoła będzie spalona. Tak bardzo dąży do tego, żeby być doskonałą, że zapomina o prawdziwym życiu. Martwi się drobnostkami, nic jej nie pasuje i finalnie nie potrafi rozwiązać najmniejszego problemu. Bohaterka stworzona przez Kubryńską nie jest każdą kobietą chodzącą po tym świecie. Jest jedną z niewielu, która przez złe doświadczenia z dzieciństwa nie potrafi sobie radzić w życiu. I nie trzeba być psychologiem, żeby to wiedzieć. I choć w każdej z nas jest coś takiego być choć w pewnym stopniu stać się perfekcyjną to na pewno nie w sposób opisany przez Kubryńską jako kobieta butna i wiecznie zirytowana. Czyż nie mam trochę racji? 

I choć język książki i poczucie humoru autorki sprawiają,że czyta się ją przyjemnie, nie jest to pozycja must have do czytania w domu w skupieniu i jako poradnik doskonalenia siebie. To raczej lekka historia dobra do poczytania na plaży podczas opalania. Wasze życie raczej się nie zmieni po jej przeczytaniu. Chociaż...trochę się zmieni! Na pewno zrozumiecie jaką kobietą nie chcecie być i dlaczego mężczyźni mają nas za takie wiedźmy. Kubryńska doskonale taką wiedźmę wykreowała, utwierdzając w tej sposób wszystkie męskie stereotypy jak choćby ten, że kobietom nigdy się nie dogodzi. 

A wy co myślicie o byciu kobietą doskonałą? Chcecie nią być czy całkowicie Wam na tym nie zależy? A może ktoś czytał książkę i ma zupełnie odmienne zdanie?